„W człowieku zawsze była taka atawistyczna chęć przeniesienia się do innego świata, do świata marzeń i relacji. W teatrze możemy marzyć. (…) Nie chodzi przecież tylko o to, żeby grać jak najwięcej, grać największe role, ale o to, z jakimi ludźmi się obcuje, z jakimi ludźmi się gra, z jakimi osobowościami, z jakimi autorytetami. (…) Jeżeli aktor wszystko wie, to powinien pożegnać się ze sceną. Najfajniejszy jest moment poszukiwania, drążenia w materii. Dobrze by było, gdyby ta materia była dobrą literaturą, bo bez literatury nie ma teatru”.

„Praca nad sobą to jest podstawa, nieuciekanie przed wysiłkiem. Jeżeli za długo ulegamy temu, co nam przychodzi łatwo, to w pewnym momencie przestajemy się rozwijać. Jak przestajemy się rozwijać, to zaczynamy się cofać. Nie możemy bać się wyzwań, musimy szukać takich rzeczy, które sprawiają nam trudność i które nie będą przyjemne. Ciekawe jest to, że po tylu latach doświadczeń i po tylu latach pracy z różnymi reżyserami w różnym repertuarze, cały czas odkrywasz coś, czego nie potrafisz. To jest dla mnie niesamowite”.

„Daję siebie moim postaciom. Kiedy reżyseruję, również zagłębiam się w projekt i relacje postaci. Nie sposób oderwać tego od życia. Sztuka jest kreacją, jest jakimś opowiedzeniem o pewnej rzeczywistości, o ludziach – poprzez nasze doświadczenie. Aktor przenosi pięćdziesiąt procent siebie do postaci, którą gra.  (…) Sukcesem jest taka sztuka, o której widz chce dalej rozmawiać – o tym, co w niej zobaczył; o lustrach, w których się przejrzał, o tym, czy zgadza się z tym, co opowiadamy, czy też nie”. 

„Jak wiemy, łatwiej i szlachetniej się żyje, jeśli znajdziemy balans między braniem i dawaniem. Nie można tylko brać i nie można tylko dawać. W tym zawodzie znalezienie tego kompromisu jest bardzo trudne. Bardzo lubię, kiedy publiczność mnie inspiruje. Miarą naszej twórczości teatralnej nie jest to, co wysyłamy do widowni, tylko ten odcinek fali zwrotnej – on jest miarą tego, czy jesteśmy twórcami, czy nie. I nie jest zależny tylko od nas. Przecież na tym polega frajda teatru, że w teatrze widz jest współtwórcą”. 

„Aktorstwo to jest zajęcie, które wymaga pewnej odporności psychicznej, pewnej skorupy, a jednocześnie ważna jest w tym wrażliwość, czyli kryje w sobie dwie sprzeczne cechy. (…) Nie miałem konkretnych marzeń na temat tego, z kim chcę pracować i gdzie. W tym zawodzie wiele znaczy przypadek, szczęśliwy traf. Ja to szczęście miałem. Zostałem w Starym Teatrze w Krakowie, najlepszym w tamtym czasie miejscu w Polsce, na 26 lat. Pracowałem z Jarockim, Swinarskim, Wajdą, potem dołączył Grzegorzewski, dołączył Lupa”.

„Jeśli jest jakaś przeszkoda, to ja ją traktuję jak wyzwanie, a nie jak balast, który mnie przytłacza i sprawia, że nie mogę ruszyć z miejsca. Tak też postrzegam tremę przed występem, czy przed premierą – dla mnie była to zawsze mobilizująca ekscytacja. Trema mnie nie obezwładniała, nie paraliżowała. Jeśli coś zrobiłem najlepiej, jak umiałem i jeśli się w tym spalam emocjonalnie i intelektualnie, to teraz stoję przed momentem, w którym będę mógł się skonfrontować z publicznością”.