Dlatego też mam poczucie, że tak naprawdę pamięć staje się podstawowym tematem naszego przedstawienia. Obcujemy z przestrzenią pamięci Felicji, która, niczym ten kraj, wciąż boryka się ze swoją historią i jej skutkami, jak mówi Nieznajomy: „błądzi w przeszłości zamiast wybiegać w przyszłość”. Bo my przecież – jako naród – wręcz uwielbiamy „grzebać się” w przeszłości. Rozpamiętywać, osądzać i skazywać, podtrzymywać wszystkie te męczeńskie narracje. Dlatego w pewnym momencie stawiamy Felicję przed wyborem – czy w dalszym ciągu  uczestniczyć w opresyjnym mechanizmie pamiętania, który dawno został zawłaszczony przez różne formacje jako instrument władzy, czy nie lepiej zbudować swoje życie na nowo – bez pamięci?

Jak nad pamięcią pracuje się w teatrze?

Skupienie się na pamięci było, myślę, dobrą decyzją. Możemy użyć języka teatralnego – „wejść” do pamięci poprzez ciało, poprzez pracę z formą. Przygotowujemy przedstawienie na scenie przy Wierzbowej i nie sposób nie odnieść się także do jej tradycji – spektakli Jerzego Jarockiego, Jerzego Grzegorzewskiego. Szukamy nie dosłowności, lecz metafory. Jak widać są to nieustanne potyczki z historią, pamięcią – okazuje się, że ta przeszłość jest faktycznie fascynującym zbiorem, od którego nie da się odciąć, ale z którego można nauczyć się inteligentnie korzystać.

A miłość?

Podczas prób cały czas toczymy burzliwe dyskusje na temat tego, czym ona jest. U Hasa to taki kaftan bezpieczeństwa, który pomaga bohaterce nie oszaleć, przetrwać rozpad świata. Natomiast my odwróciliśmy perspektywę, trochę za sprawą Jana Frycza, który gra Wiktora. Zaczęliśmy się zastanawiać, do jakiego stopnia – w imię miłości – możemy zawłaszczyć, posiąść drugiego człowieka. Na ile miłość jest faktycznie siłą zbawczą, a na ile niszczącą; na ile jesteśmy w niej heroiczni, a na ile egoistyczni. Wiktor staje się, w pewnym sensie, więźniem Felicji. Rodzi się konflikt dwóch silnych racji – ona kocha i dla niej sens bycia człowiekiem spełnia się w tej miłości, on chce być wolny.