W jednym z wywiadów Sławomira Łozińska powiedziała: „U mnie wyjście na scenę nie powoduje szczególnego bicia serca. Ja mogę żyć bez sceny i bez teatru. Po prostu jest to miejsce pracy. Na pewno znasz to zdanie, że atmosfera w teatrze może być albo tlenem, albo czadem. Ale nie chodzi o czad w znaczeniu »czaderskie«, tylko czad jako bezwonny gaz, który truje, wysysa z ciebie energię i cię zabija. I są takie teatry. Pamiętam, że takim tlenem najważniejszym były pierwsze spektakle, w których grałam w Teatrze Narodowym”.

Debiutowała tutaj w 1973 roku, jeszcze jako studentka warszawskiej PWST. Swoje pierwsze role kreowała w spektaklach Adama Hanuszkiewicza – Trzy po trzy Aleksandra Fredry, czy Wacława dzieje Stefana Garczyńskiego.

W następnych latach jako aktorka Adama Hanuszkiewicza wcielała się między innymi w postacie: Haneczki w Weselu (1974), Gianniny/Cnoty w spektaklu …i Dekameron (1980), a także Jakiejś Sławki w Leśmianie (1982). Widownia może pamiętać ją także jako Nike spod Troi z przedstawienia Jerzego Grzegorzewskiego Noc listopadowa. Sceny dramatyczne (1997), czy jako Babcię z Woyzecka Piotra Cieplaka (2020).

W tym sezonie publiczność ma okazję podziwiać jej grę w Dekalogu Wojciecha Farugi na podstawie cyklu filmów telewizyjnych Krzysztofa Kieślowskiego i Krzysztofa Piesiewicza. Kreacja przyciągnęła uwagę krytyków. W recenzji spektaklu Tomasz Miłkowski napisał: „To są aktorskie wyżyny. Nie ma tu żadnej przesady, emfazy, fałszu. Jest głęboka prawda, jej surowość i trudność [...] Sławomira Łozińska ujmuje autentyzmem, prostotą, zwykłością, w której objawia się ból złej decyzji sprzed lat, wyrzut sumienia nie do zagojenia” (czytaj więcej →).

Niemal od początku swojej kariery Sławomira Łozińska była laureatką prestiżowych nagród za osiągnięcia aktorskie. W 1977 roku została wyróżniona nagrodą aktorską za rolę Bronki w serialu Daleko od szosy Zbigniewa Chmielewskiego na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie, zaś w roku 2021 podczas Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni przyznano jej nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę Janiny Markowskiej w filmie Lokatorka Michała Otłowskiego.

Jest ponadto odznaczona najważniejszymi nagrodami przyznawanymi za szczególne osiągnięcia artystyczne: Złotym Krzyżem Zasługi (1999), Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy (2001), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2019) oraz Srebrnym (2013), a także Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, który przyznano jej w tym roku.

Poza aktorstwem Sławomira Łozińska pełniła też szereg innych funkcji w dziedzinie kultury. Była wiceprezeską ZASP (1996–2002), członkinią Krajowej Rady do spraw Radiofonii i Telewizji (2003–2005), a w roku 2008 została dyrektorką naczelną Teatru Ateneum im. Stefana Jaracza, którym kierowała do roku 2012.

Biogram Sławomiry Łozińskiej → 

Daremne żale Adama Asnyka czyta Sławomira Łozińska